Turf is een delfstof, net als steenkool en aardolie, en de winning ervan is een onomkeerbaar proces. Dit maakt turf een niet-hernieuwbaar, fossiel product. In essentie is turf niets anders dan gedroogd veen – de restanten van eeuwenoude planten, samengeperst tot een sponsachtig materiaal. Het wordt voornamelijk gewonnen in de Baltische staten, Scandinavië en – tot voor kort – in Ierland, waar het diep uit drooggelegde veengebieden wordt ontgonnen.

De tuinbranche is dol op turf, en dat is niet zonder reden. Turf is vederlicht en spotgoedkoop, wat het aantrekkelijk maakt voor massaproductie. Dankzij turf kunnen kwekers planten voor een habbekrats de grond uit stampen en potgrond zo goedkoop mogelijk in de schappen gooien. Bovendien houdt turf goed vocht vast, maar het bevat nauwelijks voedingsstoffen die planten nodig hebben om te groeien. Dat laatste is handig voor de sector die liever zelf nauwkeurig gedoseerde meststoffen toevoegt om maximale controle te houden over de groei en productie.

Met andere woorden: turf maakt plantenproductie efficiënter en winstgevender, maar de ecologische gevolgen zijn desastreus.

Voor de goede orde: planten hebben geen turf nodig om goed te groeien. Er zijn talloze alternatieven waar we geen ecosystemen voor leeg hoeven te roven en die zowel voor je planten als voor de planeet beter zijn. De keuze ligt bij ons.